مننژیوم | هر آنچه که باید درباره مننژیوم بدانید

ساختار مغز به گونه ای است که به کمک چند لایه بافتی محافظت می شود. این لایه ها تحت عنوان مننژها شناخته می شوند. مننژها تمامی قسمت های مربوط به مغز و نخاع را پوشش می دهند. هرگاه در مننژهای مغز تومورهایی ایجاد شوند، آن ها را مننژیوم می نامند که ممکن است خوش خیم یا بدخیم باشند. در هر حال، اقدام به موقع برای درمان مننژیوم به کاهش عوارض آن کمک خواهد کرد.

انواع بیماری مننژیوم در سه درجه طبقه بندی می شوند. مننژیوم معمولی، مننژیوم غیر معمول یا درجه ۲ و مننژیوم درجه ۳ یا آنا پلاستیک از انواع این بیماری به حساب می آیند. در این بین، نوع سوم مننژیوم، حالت بدخیم و سرطانی آن است که به سرعت رشد می کند. البته دسته بندی انواع مننژیوم می تواند بر اساس نوع بافت و محل تشکیل آن نیز انجام گیرد.

برخلاف کیست های مغزی که عمدتا به صورت مادرزادی به وجود می آیند، مننژیوم ها در بزرگسالان بیش از کودکان به چشم می خورند. ایجاد مننژیوم شامل تشکیل تومورهای مغزی و رشد آن ها با سرعت آهسته است. این زائده ها معمولا پس از رسیدن به اندازه ای مشخص، به بافت های مجاور فشار وارد می آورند. به این ترتیب، علائم مننژیوم معمولا مدت طولانی پس از ایجاد آن بروز خواهند کرد.

در این مقاله قصد داریم به معرفی ویژگی ها و خصوصیات انواع مننژیوم بپردازیم. همچنین، خواهیم دید که روش های تشخیص مننژیوم و درمان آن چگونه خواهد بود.

محتوا نمایش

مننژیوم چیست؟

در اطراف مغز انسان، سه لایه بافتی تحت عنوان مننژها وجود دارند. مننژها وظیفه محافظت و پوشش دهی مغز و نخاع انسان را بر عهده دارند. تومورهایی که در این لایه ها رشد می کنند، تحت عنوان مننژیوم شناخته می شوند. عمده ساختار مننژیوم ها از سلول های عنکبوتی خواهد بود. عنکبوتیه، غشایی تار مانند و نازک شبیه به تار عنکبوت است که پوشش دهی قابل توجهی بر مغز و نخاع دارد. البته عنکبوتیه تنها یکی از سه لایه پوشش دهنده مغز را تشکیل می دهد.

در بسیاری از موارد مننژیوم ها یا همان تومورهای لایه های مغزی از نوع خوش خیم هستند. البته در حدود 1.7درصد از موارد ابتلا ممکن است سرطانی باشند. در هر حال، بدخیم شدن مننژیوم باعث حمله آن به بافت های مجاور شده و حتی ممکن است به قسمت های دیگر بدن نیز مهاجرت داشته باشند. این در حالی است که یک تومور خوش خیم در جای خود ثابت باقی مانده و معمولا خطر جدی برای بیمار در پی نخواهد داشت.

در بسیاری از موارد، تومورهای مننژیوم در نزدیکی منحنی بیرونی مغز تشکیل می شوند. در برخی از افراد نیز ممکن است مننژیوم در پایه جمجمه ظاهر شود. اما ایجاد مننژیوم در ستون فقرات از موارد نادر به حساب می آید.

تشخیص مننژیوم معمولا مدت ها پس از شکل گیری آن انجام می گیرد. در واقع، فرایند رشد مننژیوم با کندی و به سمت داخل جمجمه است. علائم مننژیوم نیز عمدتا پس از بزرگ شدن آن مشخص می شود. به این ترتیب، حتی مننژیوم های خوش خیم نیز زمانی تشخیص داده می شوند که به اندازه قابل توجهی رسیده و نواحی مجاور در مغز را تحت تاثیر قرار داده باشند. به این ترتیب، حتی انرژی های غیر سرطانی نیز می توانند زندگی فرد را به خطر می اندازند.

تومور مننژیوم

این تومور‌ها، از غشایی (مننژ) که مغز و نخاع را می‌پوشاند، ایجاد می‌شوند. آنها شایع‌ترین تومور مغزی اولیه در بزرگسالان هستند. بیشتر تومورهای مننژیوم (85-90٪) به عنوان خوش خیم طبقه بندی می‌شوند و 10-15٪ باقی مانده، مننژیوم آتیپیک یا مننژیوم بدخیم (سرطانی) هستند که اگر تشخیص داده نشود، می‌تواند به شدت ناتوان کننده و تهدید کننده زندگی باشد. نرخ بقای نسبی 5 ساله مننژیوم بدخیم، برای کودکان 0 تا 14 ساله 79 درصد و در افراد 15 تا 39 ساله بیش از 84 درصد است. برای بزرگسالان 40 سال و بالاتر، میزان بقای نسبی 5 ساله حدود 65 درصد است. مننژیوم یک تومور اولیه سیستم عصبی مرکزی (CNS) است. این بدان معنی است که از مغز یا نخاع شروع می‌شود. به طور کلی، مننژیوم شایع ترین نوع تومور اولیه مغزی است. حتی اگر مننژیوم خوش خیم باشد، اگر به اندازه کافی بزرگ شود، می‌تواند بر اعصاب و ساختارهای مهم مغز فشار بیاورد و باعث آسیب شود.

انواع مننژیوم چگونه هستند؟

به طور کلی، مننژیوم ها در دو دسته کلی خوش خیم و بدخیم تقسیم بندی می شوند. اما به طور دقیق تر می توان سه دسته کلی برای طبقه بندی انواع مننژیوم در نظر گرفت. در ادامه به این سه دسته اشاره خواهیم کرد:

مننژیوم درجه یک یا معمولی

در ۸۰ درصد از افراد مبتلا به اختلال مننژیوم، تومورهای ایجاد شده از نوع خوش خیم هستند. همچنین، تومورهای مننژیوم معمولی رشد کندی داشته و چندان خطرناک به نظر نمی رسند.

مننژیوم درجه دو یا غیر معمول

مننژیوم درجه ۲ نیز از نوع تومورهای غیر سرطانی خواهد بود. البته رشد مننژیوم درجه دو نسبت به مننژیوم معمولی سرعت بیشتری دارد. در ۱۷ درصد از موارد ابتلا، وضعیت مننژیوم از درجه ۲ به حساب می آید. ممکن است در برخی موارد، افراد مبتلا به مننژیوم درجه دو نسبت به درمان مقاوم تر باشند.

مننژیوم درجه ۳ یا آنا پلاستیک

هرگاه تومورهای ایجاد شده در مننژها از نوع بدخیم یا سرطانی باشند، آن را در گروه درجه ۳ قرار می دهند. سرعت رشد مننژیوم درجه 3 بسیار زیاد بوده و در نتیجه به سرعت گسترش پیدا می کند. آمار نشان می دهد که در حدود ۱.۷ درصد از موارد ابتلا به مننژیوم از نوع آنا پلاستیک هستند.

نوع دیگری از گروه بندی مننژیوم ها بر اساس نوع بافت و محل ایجاد آن ها انجام می گیرد. انواع مننژیوم ها بر اساس محل رشد آن ها به قرار زیر هستند:

مننژیوم های تحدب: این نوع تومورها در نزدیکی سطح مغز رشد کرده و با رشد خود فشار وارد بر مغز را افزایش می دهند.
مننژیوم های داخل بطنی که در یکی از بطن های چهارگانه مغز رشد می کنند. این بطن ها محل تجمع مایع مغزی نخاعی هستند.
مننژیوم مربوط به شیار بویایی: این تومورها در ناحیه بین مغز و بینی در قاعده جمجمه قرار می گیرند. مسلما رشد مننژیوم ایجاد شده باعث فشار به عصب بویایی فرد خواهد شد. در نتیجه، اختلال در حس بویایی در چنین شرایطی اجتناب ناپذیر است.
مننژیوم بال اسفنوئیدی: مننژیوم بال اسفنوئیدی یا مننژیوم پشت چشم، در امتداد استخوان پشت چشم شکل می گیرد.

بافت سلولی مننژیوم فاکتور دیگری است که بر اساس آن می توان این اختلال را دسته بندی نمود. مطالعات نشان می دهند که حدود ۱۵ نوع مننژیوم بر اساس ساختار سلولی آن ها وجود دارد.

انواع تومور مننژیوما

انواع تومورهای مننژیوم به شرح زیر است:

مننژیوم کلیوال
مننژیوم تحدب
مننژیوم فورامن مگنوم
مننژیوم شیار بویایی
مننژیوم حفره خلفی
مننژیوم سوپراسلار

طبقه بندی مننژیوم سازمان جهانی بهداشت (WHO) به شرح زیر است:

۱.درجه یک: خوش خیم

۲.درجه دوم :غیر معمول

۳.درجه سوم: بدخیم

مننژیوم‌های درجه یک تومورهای درجه پایین هستند و شایع ترین آنها هستند. این بدان معناست که سلول‌های تومور به آرامی رشد می‌کنند. مننژیوم‌های آتیپیک درجه 2 تومورهای درجه متوسطی هستند. این بدان معناست که تومورها پس از برداشتن شانس بیشتری برای بازگشت دارند.

از دیدگاه دکتر رابرت لوستیگ، چهار تومور مغزی رایج وجود دارد: متاستاتیک، مننژیوم، گلیوبلاستوما، و آستروسیتوما.

آیا مننژیوم نوعی سرطان است؟

مننژیوم شایع ترین نوع تومورهای مغزی به حساب می آید. در دسته بندی مننژیوم ها اشاره کردیم که در عمده موارد این تومورهای خوش خیم هستند. با این حال ممکن است در موارد محدودی، تومورها از نوع سرطانی باشند. البته تشخیص به موقع مننژیوم خوش خیم و بدخیم اهمیت دارد. زیرا حتی مننژیوم های خوش خیم نیز با رسیدن به اندازه های خیلی بزرگ می توانند اعصاب و ساختار مغز را تحت تاثیر قرار دهند. به این ترتیب، حتی تشخیص دیر هنگام مننژیوم های خوش خیم ممکن است جان افراد را به خطر می اندازد.

احتمال ابتلا به مننژیوم در چه کسانی بیشتر است؟

آمار ابتلا به انواع مننژیوم در افراد بزرگسال بیشتر از کودکان است. هر چند کودکان نیز ممکن است به دلایل مختلفی به این اختلال دچار شوند. بیماران مبتلا به تومورهای مننژیوم دارای میانگین سنی ۶۶ سال هستند. از نظر نژادی نیز می توان گفت افراد سیاه پوست، آمار بالاتری در بین مبتلایان مننژیوم را به خود اختصاص می دهند.

همچنین ممکن است جنسیت افراد نیز در بالا بردن احتمال ابتلا به مننژیوم موثر باشد. به این معنا که احتمال ابتلا در زنان نسبت به مردان بیشتر به نظر می رسد. علت این موضوع می تواند به تفاوت های هورمونی مردان و زنان وابسته باشد. البته این نکته را در نظر داشته باشید که مننژیوم بدخیم در مردان بیشتر از زنان بروز می کند.

علائم مننژیوم و نشانه های ابتلا به آن چیست؟

معمولا در مراحل ابتدایی رشد مننژیوم، علائم خاصی در فرد بروز نمی کند. علت این مساله به رشد آهسته آن مربوط است. زیرا تا زمانی که مننژیوم به اندازه قابل توجهی نرسیده باشد، به نواحی مجاور آسیب نرسانده و اختلالی ایجاد نمی کند. این نکته را نیز در نظر داشته باشید که محل ایجاد تومورها در نوع علائم مننژیوم موثر است.

برخی از مهم ترین علائم رشد تومورهای مننژیوم بر اساس محل آن ها در سر عبارتند از:

از دست دادن بخشی از حس بویایی در اثر رشد مننژیوم شیار بویایی
مننژیوم های خط میانی پیشانی که گاهی فلج پاها و پایین تنه را در بر دارند
مننژیوم بال اسفنوئیدی که منجر به ایجاد برآمدگی در یک یا هر دو چشم می شوند و سندروم سینوس کاورنوس را در بر دارند

از علائم عمومی انواع مننژیوم مغزی می توان به موارد زیر اشاره نمود:

تهوع و استفراغ
سرگیجه
سردردهای شدید
تغییر در سطح بینایی تاری دید، دو بینی و یا از دست دادن بینایی در موارد حاد
از دست دادن توانایی شنیداری
تشنج
ایجاد اختلال در حافظه
تغییرات رفتاری و شخصیتی ناگهانی
ایجاد ضعف های عضلانی در برخی نواحی بدن
واکنش بیش از حد رفتاری

از علائم مننژیوم ایجاد شده در ناحیه ستون فقرات نیز می توان درد در محل تومور و اختلال رادیکولوپاتی را نام برد. همچنین، ضعف عضلانی، عدم پاسخ های واکنشی مناسب و احساس ضعف در بدن از نشانه های دیگر مننژیوم ستون فقرات به حساب می آیند.

تومور مغزی مننژیوم

اکثر مننژیوم‌ها سرطانی نیستند. مننژها غشاهایی هستند که از مغز و نخاع حمایت و محافظت می‌کنند. از آنجایی که اکثریت قریب به اتفاق مننژیوم‌ها خوش خیم (غیر سرطانی) هستند، معمولاً با جراحی درمان می‌شوند. حذف کامل مننژیوم ترجیح داده می‌شود زیرا احتمال بازگشت تومور را کاهش می‌دهد. گاهی اوقات پرتو می‌تواند به کاهش اندازه مننژیوم کمک کند. محل تومور،علائم و روش درمان مننژیوم را تعیین می‌کند. علائم مننژیوم ممکن است به تدریج رخ دهد و نسبتاً خفیف شروع شود. یک مننژیوم کوچک احتمالاً علائمی ایجاد نمی‌کند و ممکن است فقط در طول معاینات تصویربرداری تشخیص داده شود. با رشد مننژیوم، علائم مننژیوم افزایش می‌یابد. مننژیوم چگونه تشخیص داده می شود؟ تشخیص مننژیوم پس از معاینه تصویربرداری انجام می‌شود. بسیاری از تومورها به کندی رشد می‌کنند، بنابراین علائم به سرعت بروز نمی‌کند. برای شناسایی مننژیوم، آزمایشات تصویربرداری ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی(MRI)برای تصویر برداری دقیق از مغز
اسکن توموگرافی کامپیوتری(CT scan)برای تصویر برداری دقیق توسط اشعه ایکس

عوامل مستعد کننده مرتبط با مننژیوم عبارتند از:

قرار گرفتن در معرض اشعه
استفاده طولانی مدت از برخی هورمون‌ها و برخی اختلالات ژنتیکی(مانند نوروفیبروماتوز)
مننژیوم خوش خیم (غیر سرطانی) نیز در زنان شایع تر از مردان است و ممکن است در دوران بارداری رشد بیشتری نشان دهد.
قرار گرفتن در معرض اشعه، با بروز بیشتر مننژیوم همراه است. به عنوان مثال، بازماندگان هیروشیما شیوع بیشتری از این تومورها داشتند.

بیمارانی که در گذشته تحت پرتودرمانی‌های گسترده قرار گرفته اند باید مراقب علائم باشند و خود را از نظر مننژیوم تحت نظر داشته باشند. مننژیوم‌های ناشی از قرار گرفتن در معرض اشعه، عموماً تهاجمی تر از سایر مننژیوم‌ها هستند.

استعداد ژنتیکی: افراد مبتلا به یک اختلال ژنتیکی به نام نوروفیبروماتوز نوع 2(NF2) بیشتر در معرض ابتلا به مننژیوم هستند. در میان افراد مبتلا به مننژیوم بدخیم، درصد بیشتری دارای جهش در NF2 هستند.

علائم تومور مننژیوما

علائم مننژیوم عبارت است از:

تغییرات در بینایی، مانند دید دوتایی یا تاری
سردردهایی که با گذشت زمان بدتر می‌شوند.
از دست دادن شنوایی یا صدای زنگ در گوش
از دست دادن حافظه
از دست دادن بویایی
تشنج
ضعف در بازوها یا پاها

با رشد مننژیوم‌، فشار داخل جمجمه افزایش می‌یابد و مشکلاتی ایجاد می‌شود، مانند: افزایش فشار عمومی داخل سر و در نتیجه سردرد، تهوع و استفراغ. علائم خاصی نیز به دلیل مکان مننژیوم ممکن است رخ بدهد: به عنوان مثال، فشار مننژیوم به عصب بینایی ممکن است باعث مشکلات بینایی شود.

معمولاً جراحی و پرتودرمانی، می‌تواند عوارض طولانی مدتی ایجاد کند، از جمله:

مشکل در تمرکز
از دست دادن حافظه
تغیبر شخصیت
تشنج
ضعف
تغییرات حسی
مشکل در تکلم

علت مننژیوم مغزی چه عواملی هستند؟

علت ابتلا به اختلال مننژیوم مغزی هنوز به طور دقیق مشخص نیست. بررسی های ژنتیکی بیماران نشان می دهد که بین ۴۰ تا ۸۰ درصد از افراد مبتلا به تومورهای مننژیوم، در کروموزوم ۲۲ خود جهش و ناهنجاری دارند. برخی عوامل محیطی و هورمونی نیز در شکل گیری تومورهای لایه های مننژ نقش خواهند داشت.

برای تشخیص مننژیوم چه باید کرد؟

رشد آهسته مننژیوم تشخیص آن را در مراحل ابتدایی دشوار می سازد. به طوری که در بسیاری از موارد، مننژیوم زمانی تشخیص داده می شود که به طور قابل توجهی بزرگ شده و نواحی مجاور خود را تحت تاثیر قرار داده است. در هر حال، برای افرادی که مشکوک به مننژیوم هستند، مراجعه به یک پزشک متخصص مغز و اعصاب الزامی است.

متخصص و جراح مغز و اعصاب در ابتدا با انجام یک معاینه فیزیکی و یک معاینه عصبی، احتمال ابتلای فرد به اختلال مننژیوم را بررسی خواهد کرد. در ادامه لازم است بیمار برای انجام روش های تصویربرداری شامل ام آر آی و سی تی اسکن اقدام کند. استفاده از ماده حاجب برای ایجاد کنتراست رنگی در مغز و برجسته کردن نواحی مختلف مغزی نیز مفید خواهد بود.

‏ در صورت وجود تردید در تشخیص نوع مننژیوم ممکن است انجام بیوپسی توسط متخصص مغز و اعصاب تجویز شود. بیوپسی عبارت است از برداشتن مقدار کوچکی از بافت تومور که خوش خیم یا بدخیم بودن آن را مشخص می کند.

برای درمان مننژیوم مغزی چه باید کرد؟

برای درمان مننژیوم، پزشک متخصص مغز و اعصاب باید بر اساس شرایط بیمار تصمیم گیری هایی را انجام دهد. در واقع، وضعیت سلامت بیمار، نوع تومور و محل آن تعیین کننده روش درمان مننژیوم خواهد بود. در بسیاری از موارد لازم است فرد از درمان های ترکیبی شامل:

عمل جراحی
پرتو درمانی
شیمی درمانی
مراقبت های تسکینی

استفاده نماید.

در مواردی ممکن است وجود تومور در مننژها تایید نشود، اما علائم مربوط به مننژیوم در فرد وجود داشته باشد. در چنین شرایطی، بررسی دوره ای سلامت مغز و توجه به تشدید علائم کمک می کند تا در صورت بروز مننژیوم بتوان آن را در اسرع وقت تشخیص داد. گاهی انجام بررسی های دوره ای نشان می دهد که اندازه تومور ثابت مانده و بزرگ تر نمی شود. از دید پزشکان متخصص از جمله دکتر محمود یزدان پناهی، در صورتی که تصاویر ام آر آی تغییری در اندازه تومورهای یاد شده نشان ندهند، معمولا نیازی به انجام درمان های تهاجمی یا تخصصی نخواهد بود.

درمان مننژیوم با پرتو درمانی

پرتو درمانی عمدتا در مواردی به کار می رود که مننژیوم از نوع بدخیم یا سرطانی باشد. این درمان برای کشتن سلول های سرطانی و پیشگیری از رشد مجدد آن ها به کار می رود. در برخی موارد نیز برای از بین بردن کامل تومورهای خوش خیم، از پرتو درمانی استفاده می شود.

به طور کلی، انجام پرتو درمانی برای درمان مننژیوم با هر نوع و اندازه ای مفید است. اما در مواردی که درمان مننژیوم با جراحی خطراتی به مراتب بیشتر از مزایای آن در پی داشته باشد، انجام پرتو درمانی اجتناب ناپذیر خواهد بود. حتی در برخی موارد مننژیوم ها به صورت عمیق و در ساختارهای عصبی عروقی قرار گرفته اند که در این صورت نیز پرتو درمانی یک درمان موثر به حساب می آید. رادیو سرجری استریوتاکتیک، براکی تراپی و پرتو درمانی خارجی، از جمله روش های پرتو درمانی برای درمان مننژیوم ها به حساب می آیند.

درمان مننژیوم با مراقبت تسکینی

رشد مننژیوم ها در مغز و طی کردن فرایند درمان آن، باعث ایجاد عوارض جسمی و روحی برای فرد خواهد شد. کنترل و مدیریت تمامی عوارض عاطفی، اجتماعی و جسمی ناشی از مننژیوم و درمان آن را مراقبت تسکینی می نامند. پیگیری این مراقبت ها به طور همزمان با درمان های تخصصی مننژیوم الزامی خواهد بود. از مراقبت های تسکینی که در طول درمان برای بیمار تجویز می شوند می توان به موارد زیر اشاره نمود:

دارو درمانی
انجام تکنیک های آرامش بخش
استفاده از رژیم تغذیه مناسب و انرژی بخش
حمایت های عاطفی و معنوی از سوی اطرافیان
بهبود کیفیت زندگی
استفاده از روش هایی برای بهبود عملکرد عصبی

درمان مننژیوم با شیمی درمانی

برای درمان مننژیوم درجه ۳ یا سرطانی استفاده از روش شیمی درمانی موثر خواهد بود. البته این نکته را در نظر داشته باشید که معمولا متخصصین مغز و اعصاب از شیمی درمانی برای درمان مننژیوم استفاده نمی کنند. اما در مواردی که افراد با مننژیوم های بازگشت کننده و یا متهاجم روبرو هستند و یا درمان جراحی و پرتو درمانی برای فرد موثر نباشد، شیمی درمانی گزینه مناسبی خواهد بود.

عوارض احتمالی درمان مننژیوم با جراحی چیست؟

جراحی مننژیوم یکی از روش های پیچیده برای درمان این اختلال به حساب می آید. زیرا عوارض ناشی از آن مانند خطر عفونت و خونریزی اجتناب ناپذیر است. از دیگر عوارض مربوط به جراحی مننژیوم مغزی می توان به موارد زیر اشاره نمود:

تورم مغز پس از جراحی که ممکن است به مغز آسیب برساند
آسیب رساندن به اعصاب جمجمه ای که گاهی در عملکرد بینایی بلع و یا حرکات صورت اختلال ایجاد می کند
ادم مغزی به معنای تجمع مایعات پس از جراحی مغزی که به مغز آسیب می زند
احتمال آسیب های تصادفی به بافت مغز که مشکلاتی را در صحبت کردن، تفکر و بینایی ایجاد خواهد کرد

این نکته را در نظر داشته باشید که انجام جراحی مننژیوم باید توسط یک جراح متخصص و ماهر انجام گیرد. زیرا در صورت انتخاب بهترین جراح مغز و اعصاب، احتمال بروز عوارض جراحی به حداقل خواهد رسید.

عوامل موثر بر ایجاد مننژیوم کدام اند؟

وجود برخی از فاکتورها می تواند امکان ابتلا به مننژیوم مغزی را تشدید نماید. از فاکتورهای موثر بر این مساله می توان موارد زیر را نام برد:

سن
جنسیت
قرار گرفتن در در معرض تابش اشعه
نژاد و قومیت
ژنتیک (افرادی که به اختلالاتی مانند نوروفیبروماتوز نوع ۲، بیماری فون هیپل-لیندو، نئوپلازی غدد درون ریز متعدد نوع 1، سندرم Li-Fraumeni و سندرم کاودن مبتلا هستند، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری مننژیوم قرار دارند)

جراحی تومور مننژیوما

در مننژیوم ستون فقرات، جراح برشی در پشت، نزدیک قسمت بالایی یا میانی ستون فقرات، جایی که این تومورها اغلب یافت می‌شوند، ایجاد می‌کند. جراح با استفاده از ریزابزارها، مننژها را با دقت برش می‌دهد و تومور را خارج می‌کند. جراحی برای درمان مننژیوم یک روش پیچیده است که بدون خطرات و عوارض خاصی نیست. مانند هر نوع جراحی، خطر عفونت و خونریزی وجود دارد. پس از جراحی، مغز ممکن است متورم شود یا تجمع مایع ممکن است ایجاد شود که می‌تواند منجر به آسیب مغزی و سایر عوارض جدی شود.

کرانیوتومی، برای مننژیوم‌های واقع در سطح مغز یا زیر مغز توصیه می‌شود. برخی از جراحان مغز و اعصاب، این روش را برای تقریباً هر مکان در مغز ترجیح می‌دهند که شامل برداشتن قسمت کوچکی از جمجمه برای رسیدن به تومور و سپس بستن دهانه پس از انجام عمل است. بعد از جراحی، محدودیت حرکتی دارید که به بدن شما فرصت می‌دهد تا پس از عمل بهبود یابد. برخی از بیماران می‌توانند به محض 2-4 هفته پس از جراحی به سر کار بازگردند، اما برخی دیگر به دوره بهبودی طولانی تر از 6 تا 12 هفته نیاز دارند. اکثر مننژیوم‌ها خوش خیم هستند و بیماران معمولاً پس از تکمیل برداشتن تومور با جراحی درمان می‌شوند. پس از عمل، بیماران از بقای طولانی برخوردار هستند، بقای 5 ساله بیش از 80٪ و بقای 10 و 15 ساله هر دو بیش از 70٪ است.

منابع: